به نام آن که از ابتدای این کلام با من بود

خواهم گریخت از این زتدان!در خواهم شد! جایی خواهم رفت

رد پایی خواهم دید که در افق محو خواهد شد، کنار شبنم ها خواهم نشست

گوش خواهم داد به سودای دله شکسته عاشقی که از دور دستها می آید و لمس خواهم کرد احساس گلها را و ستایش خواهم کرد سخاوت

باران را!گوش خواهم داد به پندهای نقاشی که با رنگه خدا عشق را ترسیم میکند

عجب دلی دارد پونه! که غصه هایش را به باز نخواهد گفت

شنیده ام در افق پرنده است که با مهر درمان میکند و التیام می بخشد

دله شکسته شمع را سبد سبد؛مهر،سبد سبد؛احساس!درختی که لطف خدا را می دهدعجب جایی است آنجا

حتی روباه نیز فکر،خِیر میکند؛ با وجود قلبهای پاک

در آنجا چه بهایی خواهد داشت اسکناس؟آنجا همه با قدرت ِ دل پرواز میکنند

و طمع نخواهند کرد به چندین ستاره!اگر گریختم از زندان ِ بدی ها و شاد کردم

دله نرگس را

به آرامش خواهم رسید

که این آرامش روحِ مرا تا آنجا ها خواهد برد

دل من جاده ها را می شکافد و تا ابدیت خواهد رفت

من در این سفر ، بردباری را یاد میگیرم و استقامت کوههای کنار جاده را تحسین خواهم کرد

از دراویش بین راه ، سبدی ذکر یاهو خواهم گرفت و بر قلب خواهم گذاشت

و تا آخر راه بوی خدا را همواره خواهم برد